گل پسرم تا یکسالگی تقریبا بچهء آرام و ساکتی بود و در کمال سکوت و آرامش حس کنجکاویهای کودکانه اش رو ارضا ء میکرد .بی خیال به دنیای اطرافش به کشف سرزمینهای تازه ای مثل توی کابینتها و کمدها ٬ داخل کشوها و زیر میز میپرداخت و سعی میکرد اسرار مهمی همچون چرخش لباسشویی و اینکه صدای تلفن از کجاش در میاد رو کشف کنه.مثل بقیه بچه های هم سن و سالش اسباب بازیهای محبوبش عبارت بودند از: سبد ها و بطریهای پلاستیکی رنگارنگ ٬ دمپایی مامان ٬ موبایل مامان و بابا ٬ کنترل تلویزیون و صدالبته کتابها و جزوه های باباجون.
گل پسرم هنوز شش ماهش تموم نشده بود که دوتا دندون اول رو درآورد . بدون هیچ بی تابی و تب و علامت دیگه ای. وقتی شب خوابید دندون نداشت ٬ ولی وقتی صبح از خواب بیدار شد و اولین لبخند شیرین روز رو نثارم کرد در کمال تعجب دیدم که دو تا نقطهء سفید کوچولو رو لثه اش نشسته و تا شب که باباش بیاد و دندونهای گل پسرو ببینه هی آب و آمیوه بستم به نافش تا از صدای تق تق دندونهاش که میخورد به لیوان کیییففف کنم.(از شب تا صبح هم آآآی پوشک عوض کردم ..) .فکر کردم که خوب پس بقیه دندونها هم به همین راحتی درمیان و من هم راحت از نق و نوق و تب و اسهال و .... حالا نشستیم که دوتا دندون بالا دربیان.یک ماه . دوماه .سه ماه . چهارماه . پنج ماه .شش ماه. وبالاخره تقریبا هفت ماه بعد ٬ با کلی تب و اسهال و بی تابی ونق نق دوتا دندون بالا افتخار دادند تا رخ بنمایانند. بعد از اون تقریبا با فاصله کوتاه و پشت سر هم بقیه دندونها تا دو سالگی درآمدند.
گل پسرم از ده ماهگی تاتی تاتی میکرد و تو یازده ماهگی کاملا راه میرفت ٬ بدون کمک از کسی یا گرفتن از جایی.وقتی راه افتاد تازه شیطنتهاش کم کم رنگ گرفت و دیگه چیزی نبود که از دستش در امان باشه و جایی نبود که نتونه فتح کنه چون همزمان با راه افتادن صعود کردن رو هم تمرین میکرد و چه علاقه ای داشت به اینکه از چیزی یا کسی بالا بره .البته هنوزهم صعود رو بیشتر از راه رفتن دوست داره .شاید به خاطر همینه که عاشق پرنده ها و هواپیما و هلی کوپتر و هر چیزیه که بپره . اسباب بازی مورد علاقه اش هم توپه ٬ چون وقتی میخوره زمین بالا میره ٬ نمیدونی تا کجا میره ...
گل پسرم تا یکسالگی چندتا کلمه میگفت : بابا٬ مامان٬ آب٬ پِ (توپ)٬ دَدَ ( بیرون ) ٬ هَسب (اسب)٬ هوف (غذا)٬ هاف (سگ ) ٬ پَ (پرنده ) ٬ (همینها رو یادم میاد.).خیلی زود جملهای های دو کلمه ای گفت ولی انگار چیزی توی حلقش بود و نمگذاشت جمله های بلند بگه٬ و وقتی توی بیست ماهگی از شیر گرفتمش فهمیدم که چی توی حلقش بوده و اینطوری شد که بلندترین جمله رو گفت : تو مشهد بودیم و ساعت یک ونیم نیمه شب که آقا پسر هوس لیلَّه کرد و فقط وفقط به عشقش که عمو مهدی ( همسر خاله الی ) باشند تعارف کرد: عمو میتی بیا لیلَّه بخور. (لیلَّه : تخم مرغ ).
گل پسرم رو تو بیست ماهگی از شیر گرفتم .فکر کردم نباید زیاد سخت باشه. از اون جاییکه ایلیا پسر صبوریه خیلی مردونه با این موضوع کنار اومد و اونیکه صدمه دید من بودم و چند روزی دچار افسردگی بعداز ٬ از شیر گرفتن شدم٬ چون بزرگترین لذت زندگیم رو از دست داده بودم . البته چند روز بیشتر طول نکشیدو من هم یاد گرفتم که لذت دیگه ای رو جایگزین آن کنم ٬ مثلا با پسرم آواز خوندن رو شروع کردم (البته در خفا).از شیر گرفتن برای ایلیا یک قدم دیگه بود بسوی استقلال . یک قدم دیگه بود بسوی بزرگ شدن .انقلابی بود برای شکوفایی و بالیدن .
گل پسرم رو همین چند هفته پیش ( تقریبا دو هفته بعد از جراحیش ) تو سن دو سال و سه ماهگی از پوشک گرفتم.خیلی خیلی راحت تونستم از پوشک جداش کنم. البته نا گفته نماند چند بار پیش از این سعی کرده بودم و بی نتیجه ٬این پروسه رها شده بود. ولی دو هفته بعد از عملش در کمال نا باوری ٬ با همکاری فراوان کمک کرد تا این مرحله رو هم پشت سر بگذاریم. (این جراحی کوچک از پسرم یک مرد ساخته ).
با گل پسر:
توی این دوسال و اندی خیلی چیزها از هم یاد گرفتیم .شاید اگه من نبودم ٬ تو همهء آنچه را که باید ٬یاد میگرفتی ولی آموخته های من فقط و فقط با وجود تو میسر شد .وقتی انسانها به دنیا میان خدا روح پاک خودش رو به اونها میدمه ٬ برای همین همهء بچه ها معصوم و پاکند٬ زلالند مثل فرشته ها ٬ مثل خدا ٬ ولی هرچی بزرگتر میشن از اون روح پاکی که موقع تولد همراهشون بوده دور و دورتر میشن . میشن انسان گناهکار و خاطی.پسرم همهء دعای خیر من برای تو اینه: که هیچ وقت از این روح فرشته سیرت خودت دور نشی . هیچ وقت از این صفات خدا گونهء خودت فاصله نگیری .باشد که در دنیای بعد تو شفیعم باشی.با تو عشقی رو تجربه کردم ٬ نا گفتنی .
با خدایم :
تو آگاهی به همهء اون حسی که تو دلم هست .شکر . شکر . شکر .